وقتی از خانه‌های هفتصد هشتصد متری روستا به خانه‌ی هشتاد متری خودمان می‌آئیم، در نگاه اول خانه مان بسیار کوچک و محقر به نظر می‌رسد. راستش را بخواهید، کمی هم توی ذوقمان می‌خورد.
به نوزادی فکر می‌کنم که تازه به دنیا آمده است و برای اولین بار چشمش به جمال این دنیا باز می‌شود. این دنیا کجا و آن دنیا کجا؟
به درد خودم راضی می‌شوم!

نوشته شده در جمعه 88/1/7ساعت 8:50 عصر توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |